Patrick Smit: "Door DBS-operatie en inzet van een buddy kan ik nog blijven werken"

Patrick is sinds 1998 werkzaam als controller bij Coöperatie VGZ. “Ik merkte dat de combinatie van de taken mij steeds moeizamer afging en dan bedoel ik met name het tempo-aspect. De deadlines vielen vaak op hetzelfde moment en dat vereist een goede planning van de werkzaamheden en multitasking. Zodra dat niet meer optimaal functioneert kom je in een vicieuze cirkel terecht. Mensen associëren parkinson vaak met trillen, traagheid en/of stijfheid. Het minder goed kunnen plannen en multitasken zijn minder zichtbare symptomen van parkinson.”

Hoe beïnvloedde parkinson je werk?

“Tijdens mijn werk kreeg ik vooral meer moeite met het tempo. Ik dacht dat dit door stress kwam, omdat wij in een fusieproces zaten. Dit bleek niet de oorzaak te zijn, en na enige tijd moest ik steeds meer medicijnen nemen om nog een beetje fatsoenlijk de dag door te komen. In 2020 ging het inmiddels zo slecht met mij dat besloten werd om tot een DBS-operatie over te gaan.

Na de DBS-operatie kon ik fysiek alles weer. Geen of nauwelijks hinder van tremor, traagheid en stijfheid. Dat geldt niet voor de snelheid van het denken. Daarnaast leidt tijdsdruk weer tot stress. Met name tijdens stressmomenten lijkt het wel alsof het denken blokkeert. Zodra het weer rustig wordt kan ik alles weer aan.”

Hoe reageerden je collega’s toen je vertelde dat je parkinson hebt?

“Zowel vanuit werkgever VGZ als directe en indirecte collega’s heb ik hele prettige reacties ontvangen. Collega’s reageerden heel geschokt op het nieuws. Bijna iedereen is daarna wel begripvol geweest en wil mij helpen.”

Hoe heb je het beoordelingsproces ervaren?

“Op 1 september 2022 ben ik voor 50% afgekeurd. Dat is samen met alle betrokkenen in goede harmonie besloten. Ik heb een tempolimiet gekregen van 50%. Ik werk ‘gewoon’ 36 uur, maar ik werk 50% minder snel. Het beoordelingsproces heb ik best wel als emotioneel ervaren, maar achteraf is dat goed geweest en de DBS-operatie heeft bij mij goed gewerkt. Ondanks parkinson ben ik een gelukkig mens, hoewel ik ook wel besef dat de ziekte chronisch en progressief is.”

Hoe reageerde Patricks leidinggevende op de diagnose?

Maarten: “Ik hoorde in ons kennismakingsgesprek dat Patrick parkinson had. Mij was nog niet echt iets opgevallen aan Patrick, maar dat komt ook omdat ik hem niet van vóór die tijd kende en er ook niet veel bijzonders te zien was. Ik vond het vooral vervelend voor hem dat hij zo jong al zo’n vervelende diagnose had gekregen.”

Een collega werd Patricks buddy om hem bij te staan in zijn werkzaamheden

Maarten: “Helaas is er veel veranderd in Patricks functioneren. Hij geeft zelf al aan dat hij veel meer stress ervaart. Verder is coördineren en meerdere dingen tegelijkertijd doen vrijwel onmogelijk geworden. Recentelijk hebben we een collega gevraagd om als buddy voor Patrick te functioneren om hem bij staan in zijn werkzaamheden. Zo proberen we zo lang en prettig mogelijk om te laten gaan met zijn situatie. Het proces van ziektewet en beoordeling ging heel soepel. Ik had vooraf gerekend op gedoe met het UWV, maar eigenlijk ging dat probleemloos. Het was vooral voor Patrick een lastig proces omdat het dan wel heel zichtbaar wordt dat het niet meer zo is als voor de diagnose.”

Patrick: “De buddy is een collega-controller met wie ik en af toe spar. Met name tijdens drukke perioden is dit prettig en vooral wat betreft de planning werkt dat goed, omdat ik zo minder stress ervaar. Zodra ik stress ervaar vind ik het lastig om geconcentreerd en gestructureerd te werken. Voordat ik parkinson kreeg had ik daar nooit last van. Omdat de buddy ook controller is binnen VGZ kent hij mijn werkzaamheden goed en daardoor kan hij efficiënt en effectief advies geven. Op deze manier kan de stress behoorlijk gereduceerd worden. Hierdoor gaat het werk mij weer goed af.”

Ga terug naar de pagina met ervaringsverhalen